PERFECTIONISME & HOE ERVAN AFGERAKEN?

Het beest waar veel van ons, vooral vrouwen, mee kampen. Het verlangen dat nooit vervuld kan worden. De bodemloze put waar we onze energie in gooien zonder resultaat. Ik heb er genoeg van. Ik ga je opensnijden, binnenste buiten keren, bestuderen, hard koken, je opeten zoals je bent en van je verlost zijn.

Op een mooie dag vond ik de moed om toe te geven dat ik, zoals vele anderen, lijd aan perfectionisme. Ok, daсht ik, ik heb het toegegeven. Wat nu?

Ik vond het antwoord tijdens het joggen in het park, onverwachts en uit een vreemde hoek. Al de rest viel zonder moeite op zijn plaats. Ik stelde me voor dat op mijn grafzerk stond “gestorven, probeerde steeds perfect te zijn”. Het leek mij zo onnozel. Ik herinnerde mij hoe het voelde naar iets te kijken en te willen zeggen “dit is perfect” of “dit voelt perfect”. En ik realiseerde mij dat wanneer ik dit voelde, het niks te maken had met ik die perfect moest zijn, maar een gevoel van harmonie van prestatie, het resultaat.

Toen realiseerde ik mij ook dat die perceptie van perfectie Mijn perceptie is en enkel de mijne. De dingen die ertoe doen, zijn degene die er voor Mij toedoen. Wat willen zeggen dat “perfect” voor andere mensen, het perfect is dat er voor hen toe doet. En aangezien we allemaal uniek zijn, kan het gewoonweg niet dat mijn “perfect” 100% hetzelfde zal zijn als de perfecte waarde voor iemand anders. En dat betekent dat Perfect niet bestaat! Want als er zoiets zou zijn, zou er geen verschil zijn in de perceptie ervan. Het zou altijd onder elke omstandigheid hetzelfde zijn. In andere woorden, perfect zou een objectief, meetbaar evaluatie criterium zijn. Maar hoe kan je het gevoel van licht, kleur, genoeg, het zachte gevoel van een resultaat meten?

Conclusie?

Ik sukkel en probeer iets te bereiken dat niet bestaat. En dat ik dat blijf achtervolgen, beste vriend, is belachelijk.